Naar aanleiding van het verschijnen van "Blackout", het nieuwe album van Audrey Horne, hadden we de gelegenheid om de zanger Toschie (Torkjell Rød) aan de tand te voelen. Dit resulteerde in het volgende gesprek.
MetalHeads: Laten we beginnen met "de gekke vraag" ...
Toschie: Wat bedoel je, "gekke vraag"?
Metalheads: Met die bandnaam moet je ze toch verwachten? Wie van jullie kan effectief een knoop in een kersensteeltje leggen met z'n tong?
Toschie: Hmmm, dat is onze drummer. Hij kan het redelijk goed en het is zowat zijn favoriete feesttruukje dat hij je met veel plezier laat zien als je hem ontmoet. Hij is er zelfs 3 jaar voor naar een kersensteelknoopschool geweest en heeft er nu een bachelor in behaald.
Metalheads: Schitterend! Nu we dat uit de weg hebben, misschien over naar serieuzere zaken. Om de één of andere reden zijn jullie voor mij onder de radar gebleven. Jullie bestaan al geruime tijd en brengen nu jullie 6de album uit. Hoe verklaar je dat ogenschijnlijk gebrek aan bekendheid hier in België.
Toschie: Pfffttt, hmmm, ... Een aantal redenen? Misschien hebben we niet voldoende bij jullie opgetreden of is het gewoon tegenslag? Geen idee eigenlijk ... Weet je, er zijn zo veel goede groepen, als je een bepaalde markt niet voldoende bedient geraak je makkelijk onder de radar. We zijn al zeker geen radio/hit band, dus ...
Metalheads: Akkoord, maar ik ben toch wel redelijk goed thuis in de metal scène en was een beetje verwonderd dat een groep met jullie overduidelijke kwaliteiten het niet tot op de grotere podia in België geschopt heeft
Toschie: Wel, jullie hebben Graspop in België, niet? We zouden daar met alle plezier komen spelen.
Metalheads: Daar twijfel ik niet aan. Als ik de organisator tegenkom zal ik het overbrengen Bij de optredens die jullie tot nu toe aangekondigd hebben is België ook niet aan de beurt.
Toschie: Neen, inderdaad ...
Metalheads: Mischien toch jullie management eens aan de oren trekken ...
Toschie: Ja, we moeten dit oplossen ...
Metalheads: Over naar het nieuwe album, waar ik de afgelopen dagen toch wel een aantal malen naar geluisterd heb. Buiten jullie duidelijke "klassieke" invloeden, zijn er ook recentere groepen waar jullie van zeggen:"die hebben enige invloed op hoe wij de zaken bekijken, songs schrijven ..."?
Toschie: Ja absoluut, er zijn een heel aantal, nu ja "nieuwe bands" vergeleken met de klassieke rock dinosaurussen dan toch ... Bands die ons echt wel beïnvloeden zijn bijvoorbeeld Mastodon, Kvelertak. Er is een Zweedse groep, Nightflight Orchestra, waar een aantal bandleden de laatste tijd wel veel naar geluisterd hebben. Ikzelf word beïnvloed door heel wat verschillende soorten muziek, ik luister naar heel wat nieuwer materiaal. Ik ben dol op de meer hardcore en punk bands, zoals bijvoorbeel Rancid, Everytime I Die, maar ook sommige dingen van Foo Fighters hebben zich wel laten voelen. het is niet dat wij enkel luisteren naar albums die voor 1986 uitgekomen zijn. Integendeel we luisteren naar vanalles, van pop over hardcore - punk, naar country naar ... eender wat eigenlijk, zo lang het maar "goede muziek" is. De klassieke artiesten zoals David Bowie, The Beatles, Queen, ... We zijn echt geen bende kerels die maar naar één ding luisteren, het is echt heel divers.
Metalheads: Het geluid van het nieuwe album is "levender" dan de vorige. Dat valt bijvoorbeeld erg op in de baslijnen, waar je een echte groove voelt en hoort, in plaats van een soort laaggestemde rythm guitar. Was dat een bewuste keuze of eerder toeval?
Toschie: We schrijven onze muziek eigenlijk altijd samen,als groep. Iemand heeft een idee, dat kan gewoon een riff zijn, maar ook van "hé, ik heb een strofe en een refrein". Dat nemen we dan mee in onze oefenstudio, waar we ook alles direct kunnen opnemen op afzonderlijke tracks. Op die manier kunnen we van onze repetities demo's maken. De baslijnen komen allemaal uit het brein vaonze bassist, die ongelofelijk getalenteerd is. Hij is verliefd op de eenvoud van de bas, waar je met één noot een hele song kan dragen maar dat je het ook ingewikkeld kan maken, zolang de groove er maar is, eigenlijk allemaal in dienst van de song.
Ook als we de studio ingaan voor de definitieve opnames doen we alles live. Dat hebben we voor de laatste 3 albums al zo gedaan. Alles gebeurt "in the box", we hebben allemaal onze hoofdtelefoon, en zo kunnen we echt samen spelen. Dit doen we tot we een opname hebben waarbij alles goed zit, en als er iemand een misser maakt, doordat het "in the box" is kunnen we dat gemakkelijk oplossen omdat er geen lekkage is tussen de verschillende microfoons. Dat is dus waar we de afgelopen albums achteraan gezeten hebben: een sound, een energie die klinkt zoals we live klinken. Daar doen we dan natuurlijk nog wat extra lagen bij: wat extra gitaar, stemmen, percussie ... Het is uiteindelijk niet de bedoeling dat het een "Live" album wordt, we willen ook wel de voordelen van een moderne opnamestudio benutten, maar de kern moet wel dat live gevoel hebben. Dat is dus de reden waarom je hoort wat je zegt te horen, omdat we daar al een hele tijd naartoe werken.
Metalheads: Voor mijn oren lijkt dat in ieder geval gelukt. Het album lijkt ook iets dynamischer opgenomen dan de vorige. Wat is jouw mening over de "Loudness Wars", de trend om alles steeds maar luider dan alles te willen ...
Toschie: Ik vind het gewoon stom. Ik denk wel dat dit album iets luider gemasterd is dan de vorige 2 (nvdr: dit klopt niet. Het album klokt net als de vorige af op een DR-score van 7, maar de pieken zijn iets minder hoog, wat voor minder clipping zorgt), maar dat was geen bewuste keuze, ik denk dat het deze keer gewoon zo gekomen is. We proberen wel om juist een beetje minder luid te masteren, want zoals je zegt, idereen is bezig van: "mijn song moet luider dan zijn song", en je eindigt daardoor met een soort "noisy" opname, wat flauwekul is. Als we in de rock praten over "een grote productie", dan hebben we het al snel over dingen zoals bijvoorbeel Led Zeppelin: dat is groots, "over the top". Als je echter goed naar zo'n album luistert is dat echter zeer minimalistisch en helemaal niet luid. Als je een originele persing hebt moet je al serieus aan de volumeknop draaien, maar de muziek zelf, de songs, is echt "groot". Ik vind dat het vandaag de dag eigenlijk omgekeerd is: er zijn heel wat grote, pompeuze producties, maar de muziek zelf is helemaal niet zo groot en interessant. De muziekwereld is dus op heel wat vlakken de verkeerde kant opgegaan.
Als we in de studio zijn proberen wij dus om niet in die val te trappen en passen we niet te veel filters en effecten toe. We houden het simpel, maar de songs, de manier waarop je het speelt, de sound van de versterkers, ... moet "groot" zijn. De kern, eens te meer, moet eenvoudig, helder zijn, de songwriting moet kloppen, je moet goed spelen, en dan krijg je een goed album. Er zijn heel wat albums, van bands zoal bijvoorbeeld, en ik heb niks tegen hen, hoe noemen ze ook alweer ... Black Veil Brides of zoiets, whatever, waar de productie stinkduur is, maar als je die million dollar productie wegneemt vind ik de songs niet echt indrukwekkend. Een goede song moet niet noodzakelijk origineel zijn, kan vol clichés zitten. Je kan zeggen "dat is al 1000x gedaan",maar dat is niet erg, zolang de song maar klopt, de songwriting maar steek houdt.
Dat is ook iets waar we bewust aan werken: zo goed mogelijke songs schrijven.
Metalheads: Dat brengt me tot m'n volgende vraag. De songteksten op dit album komen nogal donker over, wat inspireert je hiertoe?
Toschie: Wel, mijn teksten zijn altijd nogal donker geweest denk ik, een groot deel ervan toch in ieder geval. Als ik in het verleden die vraag kreeg had ik het altijd over een interview met Anthony Hopkins dat ik gelezen heb, na de Hannibal Lecter films. Hij had ook in een aantal andere films tamelijk donkere, gestoorde rollen gespeeld en er werd gevraagd wat hem hierin zo aantrok. Hij vond het interessanter. Hij zou even goed Moeder Theresa kunnen spelen, hoewel hij natuurlijk het verkeerde geslacht heeft. Het is niet moeilijk voor mensen om haar te vatten: een goed mens die goede daden doet. Iedereen kan dat vatten, het is wat iedereen, of toch de meesten onder ons willen doen. Een personage als Hannibal Lecter is interessant omdat je het niet helemaal vat. Je kan wel verstaan dat iemand foute, donkere dingen wil doen, maar om door te slaan en gewoonweg slecht te zijn is moeilijk te begrijpen. Voor mij is het dus veel interessanter om een dergelijk personage vorm te proberen geven, want het is een deel van mezelf dat hopelijk niet al te groot is. Bijgevolg vraagt het veel meer werk om in de huid van een dergelijk personage te kruipen.
Wanneer ik teksten schrijf is het eigenlijk zo'n beetje hetzelfde. De donkere kant van het leven en de mensheid is interessanter om over te schrijven, omdat het toch altijd wat taboe is, en moelijker te begrijpen en te aanvaarden. Ik denk dat dat eigenlijk de reden is waarom m'n teksten altijd die richting uitgaan. Uiteindelijk hebben we het allen wel in meerdere of mindere mate in ons. Als je kijkt naar de wandaden die doorheen de geschiedenis gepleegd zijn, dat was niet noodzakelijkerwijs omdat die mensen anders waren dan jij of ik. Ze zaten in een situatie waarin het overschrijden van die grens "mogelijk" werd, als je begrijpt wat ik bedoel ...
Metalheads: Ja, ik kan het wel volgen ... Verschillende leden van de band spelen/speelden ook in andere, meer extreme groepen, een trend die we de laatste tijd wel meer zien, in beide richtingen (Bloodbath/Opeth, Spiritual Beggars/Carcass - Arch Enemy, Behemoth/Me and that man, ...). Zie je dat als een bewuste zet, of is het eerder een soort logische evolutie in een poging om voor jezelf voor diversiteit te zorgen?
Toschie: Ik denk dat je voor heel wat van de bands die je noemt, Audrey Horne inbegrepen, als je terug gaat naar hun roots, zou ontdekken dat ze opgegroeid zijn op een dieet van Kiss, Rainbow, Deep Purple, Led Zeppelin, Motörhead, enzovoort. Ik denk dat we een soort drang hebben om muziek te maken gebaseerd op onze roots. Arve Isdal/Ice Dale, onze gitarist speelt ook in Enslaved, maar als je bij hem thuis naar z'n platencollectie kijkt vind je dus eigenlijk vooral de hiervoor genoemde bands. Daar heeft het dus zeker mee te maken.
Maar ik denk ook dat het "extreme" metal genre veel losser geworden is. Als je bijvoorbeeld kijkt naar wat Abbath tegenwoordig brengt, daar zit veel humor in en zelf-ironie. Een tiental jaar geleden was het in Black & Death, extremere metal in het algemeen, niet echt aanvaardbaar om je te bedienen van humor of ironie, want je moest doodserieus zijn. Als je invloeden MOEST je bijvoorbeel Bathory vernoemen, of Mayhem e.d. Tegenwoordig kan je er mee weg komen gek te zijn van pakweg The Beatles. Het is veel meer aanvaard om niet zo strict te zijn, het is OK om gewoon in een rock'n'roll band te willen spelen, het is OK om plezier te hebben. Om het voorbeeld van Abbath terug aan te halen, hij is niet meer bezig met "TRUE BLACK METAL" te zijn, maar meer van "Ik speel Black Metal,en ik ben grappig, so what".
Ik denk dat het dus een combinatie van die twee factoren is, waardoor we de drang krijgen om ook iets anders te zijn dan een "schrikwekkende black metal kerel".
Metalheads: Hiermee ben ik aan het einde van mijn vragen. Is er nog iets wat je zelf aan het Belgische publiek kwijt wil?
Toschie: Zoals ik al in het begin zei, zouden we graag meer in België spelen, het is een land waar we eigenlijk niet genoeg komen. Nu ik eraan denk, ik geloof dat we deze zomer een festival spelen bij jullie, ik kan er alleen niet opkomen welk het was ... Ik dacht in juni, maar het is zeker niet Graspop, hoewel we daar zeer zeker zouden willen spelen.
Het goede aan die enorme festivals is dat ze voor naambekendheid kunnen zorgen. Neem nu bijvoorbeeld Frankrijk: daar doen we het tegenwoordig best wel goed, en dat ligt voor een groot deel aan onze optredens op Hellfest. We hebben daar nu een 3-tal keren gestaan, en na de eerste keer hebben we later dat jaar een aantal clubshows gedaan in Frankrijk. Het aantal bezoekers was een stuk hoger dan tevoren en eigenlijk iedereen waar ik mee sprak had ons op Hellfest gezien. Dat bracht me tot het inzicht hoe extra belangrijk het is om op een dergelijk groot festival een goede show te brengen, omdat er zoveel mensen je zien. Mond-aan-mond reclame doet dan altijd zijn werk voor verdere shows.
In die zin openen deze festivals een venster op onbekendere groepen, en zou een passage op Graspop ideaal zijn voor ons. Ik ben er zelf jammer genoeg nog nooit geweest, maar een aantal van m'n vrienden doen slecht een paar festivals steevast elk jaar, en Graspop is daar één van. Als we zelf niet moeten spelen denk ik erover om toch maar eens met ze mee te gaan en voor mezelf te zien wat er daar leeft.
Metalheads: Het is in ieder geval een van de grotere in het genre binnen Europa.
Toschie: Het is toch wel het grootste zeker? Wat is er verder nog?
Metalheads: Hellfest en Wacken zijn van vergelijkbare omvang. Nu we het er toch over hebben, staat Wacken al in jullie planning?
Toschie: Neen, nog niet tenminste. We hebben festivals gepland in verschillende landen,een aantal daarvan natuurlijk ook in ons thuisland Noorwegen, maar de lijst is nog niet definitief.
