Alcatraz Festival 2018 - Dag 2

Na wat waarschijnlijk de natste festival dag van deze zomer was is het alweer tijd om richting the Prison te gaan, Fozzy is waiting!

Chris Jericho is een geboren entertainer, al jaren staat hij op de planken, na jaren in de ring te staan al worstelaar staat hij tegenwoordig in een wel heel andere ring. Samen met Rich "The Duke" Ward, Frank Fontsere, Billy Grey & Paul Di Leo wisten ze een goede show neer te zetten zo vroeg op de morgen al en het podium was duidelijk niet groot genoeg voor Chris want die moest per se het publiek in en naar de VIP bar! De muziek mag dan al niet baanbrekend zijn, catchy is het wel en als het gebracht wordt met zoveel swung kan je niet minder dan meefeesten!

Armoured Saint draait al mee sinds 1982 en is een van die bands waarmee velen van ons opgegroeid zijn en John Bush geeft een stem om U tegen te zeggen, maar tijdens hun set had ik toch de indruk dat hij vermoeid overkwam, zeker niet geholpen door de klank die niet zo denderend was, maar toch brachten ze een degelijke set, met nummers zoals March of the Saint, Reign Of Fire, Last Train Home... Allemaal nummers waar we luidkeels op kunnen meebrullen. En meebrullen deden we, zelfs Chris Jericho kon de verleiding niet weerstaan om tijdens 'Can You Deliver' op het podium te komen om net dat te doen.

Finland is rijk aan Heavy Metal en het zal voor velen geen verrassing zijn dat Battle beast uit Finland komt, typische Power Metal zoals er wel meer zijn in Finland maar met 1 groot voordeel, het strot van  Noora Louhimo! Man wat kan dat mens zingen! De klank zit perfect en de band is een goed geöiliede machine en met meezingers zoals 'Black Ninja'  zit de sfeer goed!

Wat krijg je als je old school Metal zoals Black Sabbath mixt met psychedelic rock en Motörhead en een vleugje stoner? Dan krijg je Orange Goblin! Het volume staat duidelijk op 11 en de mannen zetten een energieke set neer en The Swamp davert duidelijk op zijn fundamenten en net als een pletwals laat deze band zich niet stoppen, zeker niet door een Brexit!

Na het overlijden van Lemmy Kilmister eind 2015 kwam er een einde aan een tijdperk, Motörhead is no more. Een band waarmee ik opgroeide en die ik haast ontelbaar vaak live gezien heb. Toen Phil Campbell af kwam met Phil Campbell and The Bastard Sons was ik opgelucht, een nieuwe band en een nieuwe wind dacht ik. 

Echter, live bestaat de set voor zowat 50% uit Motörhead nummers. Ik snap wel waarom er gegrepen wordt naar fan favorieten zoals Rock Out, Going To Brazil, Born To Rail Hell en meer, maar je hebt eigen nummers, beperk je toch tot een paar nummers & breng je eigen werk! Muziekaal zit het allemaal uiteraard goed, maar vokaal slaagt Neil Starr er niet in om mij te overtuigen op de Motörhead nummers. 

Persoonlijk het hoogtepunt van de dag voor mij was Mr big! De eeuwig jonge Eric Martin straalt charisma uit en samen met bass monster Billy Sheehan en gitaar meester Paul Gilbert geven er een dikke lap op en met 'Daddy, Brother, Lover, little Boy' is het feest direct ingezet. Een band met klasse en een show om U tegen te zeggen.

Ondertussen zet de avondschemer in en het is tijd voor Dimmu Borgir! Duistere muziek voor het vallen van de duisternis, het lijkt wel poetisch. Symphonische Black Metal van de bovenste plank!

De show van Limp bizkit was een heus déjà vu moment voor mij, identiek aan de show van Hellfest en Graspop maar in tegenstelling tot Hellfest had ik de indruk dat Fred Durst niet in de beste stemming was. Net als op Hellfest en Graspop hadden we hier de Fred Durst Karaoke Show met een setlist met een hele resem aan covers.

Foto's door Erwin Poppe, Ann Kermans & Gina Van Lancker