ChiRock (Herentals) - 27/10/2018

'If the Kids are United.... breken ze het kot af''

Laten we dit verslag beginnen met een ondertussen gedoodverfd cliché: ''Punk is Not Dead! Het is gewoon geëvolueerd''. Op deze toch vrij frisse zaterdagavond zakten we af naar Herentals voor een lekker old school punk avondje georganiseerd door ChiRock Noorderwijk.

Voor amper 8 euro aan de kassa kregen we jong geweld voorgeschoteld en levende legendes als Sham 69 tot Dirk Punk (Funeral Dress) die als DJ punk de nachtraven aan het dansen mocht krijgen, in zoverre ze dat nog konden na die stomende sets. Want één ding is zeker. If The Kids Are United? Dan breken ze het kot af.

Als 'old school punk fan' van het eerste uur, we hebben de eerste punkgolf ergens 1977 tot 1980 aan den lijve meegemaakt als prille twaalf tot veertien jarige, verwonderde het me toch dat er een opvallend jong publiek aanwezig was in een heel goed vol gelopen zaal. Ook organisatorisch zat alles heel goed in elkaar. buiten kon je op bankjes even tot rust komen een sigaretje roken of een fijne babbel voeren met gelijkgestemden. In de zaal zelf heerste er een gezellige atmosfeer, met uiteraard de nodige moshpits. Het deed me wat denken aan punkfeestjes die ik bezocht op iets latere leeftijd.

Kortom. Chirock is een kleinschalig top festival, georganiseerd door jonge mensen die verdomd goed weten waar ze mee bezig zijn, en over de gehele lijn steeds vriendelijk tot heel kameraadschappelijk omgaan met hun publiek, entourage en elkaar. Wat zegt men van de jeugd van tegenwoordig alweer? Deze jonge organisatie bewijst dat de criticaster nog maar eens compleet ongelijk heeft. Ons verslag van een boeiende punk avond:

De laatste loodjes wegen het zwaarst..

Wat de openingsact High Voltage (***1/2) betreft citeren we even het bericht op de facebook pagina van de jonge punk band: ''Lang, lang, lang geleden, op 21 december 2013 om precies te zijn, startten 3 jongens uit Noorderwijk hun eigen band : High Voltage. Deze jongetjes waren Klaas (12 jaar), Daan (13 jaar) en Arthur (12 jaar).'' en ook: ''In hun bijna 5-jarig bestaan speelde High Voltage op vele podia en maakten de bandleden zeer veel plezier. Maar op 27 oktober 2018, na bijna 5 jaar vol muziek, bier en plezier hebben de 4 bandleden besloten om (voor even?) een punt te zetten achter hun band."

De jongens zijn pas rond de 17 en stralen uiteraard nog steeds jeugdige vitaliteit uit, het zou wat raar zijn moest dat op die leeftijd niet meer zo zijn. De band legt de lat vanaf de eerste noot enorm hoog, en trekt alle registers open in het brengen van den doorsnee old school punk feest. Zonder daar meer of minder aan toe te voegen. De eerste moshpits zijn al gauw een feit, ook al moet het publiek toch nog even worden wakker geschud. High Voltage speelt een thuismatch, en wil die absoluut winnen. Dat lukt hen schijnbaar zonder enige moeite.

Op zich is het ook jammer dat deze band ermee ophoudt, maar kwaliteit komt steeds boven drijven. En elk van de bandleden blijken virtuozen te zijn met hun respectievelijke instrumenten, inclusief de vocale aankleding. Waardoor we er zeker van zijn dat we deze talentvolle jongeren nog zullen tegenkomen binnen andere projecten in de toekomst.

Als dit de laatste loodjes waren voor High Voltage, heeft de band alles gegeven om deze bladzijde met een knal van formaat af te sluiten. Is onze eindconclusie.

Bommetjes boordevol energie en vuurkracht, doen dat dak er meerdere keren afgaan.

Met 'Secrets of The Sewer' brengt de uit Deinze afkomstige London Bullet (****) zijn tweede plaat op de markt. De band ontstond in 2010 en heeft ondertussen in punk middens toch een vrij indrukwekkend parcours afgelegd. Binnen die energieke, recht-toe-recht-aan aanpak die London Bullet naar voor brengt valt ons alvast de technisch hoogstaande wijze op waarop de muzikanten van dienst hun ding doen. Eveneens de brute manier waarop frontman Emile Dekeyser door middel van zijn eerder rauwe stemgeluid zijn publiek een spiegel voorhoudt bezorgt ons telkens een krop in de keel. Niet dat het de grimmige tour opgaat, het moet vooral een feestelijke avond worden en blijven. Maar door telkens in die strakke lijn te blijven hangen, en het afschieten van bommen energie ontstaan wilde taferelen voor dat podium, waardoor menig dak er nog maar eens afgaat.

Kortom: London Bullet legt de lat nog hoger dan zijn voorganger, en raast als een losgeslagen meute bloedhonden over de hoofden heen tot niemand meer stil staat. Het door de strot rammen van een duidelijke mening, daar geen doekjes rond winden, en doorgaan tot de boel is plat gespeeld. Dat is nu eenmaal hoe we onzen boterham met punk het liefst verorberen. Met een gevarieerde set, waar zelfs plaats was voor enige intieme momenten die je kippenvel bezorgen, doet London Bullet de boel pas echt ontploffen. Meer nog, Vanaf dit optreden van jong geweld uit Deinze kon er duidelijk niets meer mis gaan op deze avond.

Zo zou later blijken. Want inderdaad ook The Jesters (***1/2) , die na twee jaar stilte aan een comeback bezig zijn, leggen die lat enorm hoog. The Jesters hebben ondertussen al de nodige ervaring opgedaan binnen de scene, en stralen dat ook uit. De band timmert namelijk al sinds 1997 aan de weg.

The Jesters schotelt ons dan ook een potje street punk , oi punk tot aanverwante voor waarop stilstaan onmogelijk is. Door het aanbieden van streepjes saxofoon krijgen we bovendien een vette knipoog naar ska punk aangeboden. Gelukkig combineert deze band ervaring en technisch hoogstaand vernuft met voldoende vitaliteit en spontaniteit waardoor al vrij vlug - voor de zoveelste maal deze avond - dat dak er compleet afgaat. De gaten in het plafond worden gelukkig opgevangen doordat er een plastiek is over gespannen, bedenken we ons daarbij. Kortom: The Jesters staan na twee jaar terug met beide voeten op de grond, en zijn klaar om hun plaats binnen dat punk en aanverwante gebeuren met een knal van formaat terug in te nemen. Echter moest het absolute hoogtepunt van deze avond nog komen.

Captain Kaiser (*****) doet er gewoon nog een paar scheppen bovenop. De band timmert sinds 2016 aan de weg en bracht met 'Dog Days On deck' een schijf uit die op heel wat bijval kan rekenen. Ook live gaat deze band tekeer als een prettig gestoorde wervelstorm die geen spaander geheel laat van de zaal. De heren etaleren inderdaad een stevig brok energie waar geen doorkomen mogelijk is, en gaan als een razende sneltrein tekeer tot weer eens niemand stil staat.

Captain Kaiser houdt u eveneens een spiegel voor, maar camoufleert dit direct met de nodige zelfrelativering. Het is net dat combineren van razendsnelle punk met veel sausjes humor van de bovenste plank dat ons nog het meest over de streep trekt. Daardoor dreigen eerder ontstaande gaten in het plafond nog maar eens groter worden. Al vrij gauw merkt de charismatische en spraakzame frontman dat hij zijn publiek met het grootste gemak uit zijn hand kan doen eten, en worden alle registers uiteindelijk compleet open getrokken in een wervelende finale. Waardoor er totaal geen doorkomen meer mogelijk is.

Besluit: De bijzonder aanstekelijke manier waarop de band je bij het nekvel grijpt zorgt ervoor dat we geen seconde tot rust komen. Bovendien brul je de songs prompt uit volle borst mee zelfs zonder de teksten echt te kennen. Want inderdaad brengt Captain Kaiser heel toegankelijke punkrock, waardoor ze een groot publiek van punk tot punk rock liefhebbers zouden moeten kunnen worden aangesproken. Kortom. Captain Kaiser schotelt ons een wervelend punk rock feest voor zoals we zelden meemaken. En laat een chaos in de zaal achter, waardoor de afsluiter van dienst het aanvankelijk toch wat moeilijk zou hebben om het publiek direct mee te krijgen.

If The Kids...

Als afsluiter op deze punkavond staan levende legendes op het podium, of wat er nog van overblijft. De legendarisch punkband Sham 69 (****1/2) ontstond namelijk in 1975! Dan waren de meeste van de aanwezige in de zaal totaal nog niet geboren. Of piepjong - zoals ondertekende - stellen we daarbij vast.

Sham 69 werd opgericht door zanger Jimmy Pursey, de gitaristen Neil Harris en John Goode, bassist Albie Slider en drummer Billy Bostik. Op Pursey na zouden alle bandleden de groep in 1977 alweer verlaten. Doorheen de geschiedenis van Sham 69 waren er enorm veel line-up veranderingen. De band brengt bovendien punk met een eerder Anarchistisch boodschap.

Zo was: 'If The Kids Are United' een oproep aan rivaliserende jeugdbendes om zich te verenigen in de strijd tegen machthebbers. Begin dit jaar overleed medeoprichter en gitarist Harris aan kanker. Hij maakte deel uit van de line-up rond Tim V en wordt opgevolgd door Dave Parson, die de band in 1987 terug samenstelde. Tegenwoordig zijn er dus eigenlijk twee Sham 69. De 'original 1977 Line-up' en deze met Tim V. Het is deze laatste die zijn opwachting maakte op ChiRock.

Naast Dave en Tim V ziet de line up er als volgt uit: drummer Ian Whitewood (al een kleine dertig jaar bij de band), bassist Al Campbell (ex-UK Subs) en sologitarist Tony Feedback (ex-Angelic Upstarts en Long Tall Shorty).

De band had het dus, na voornoemde wervelstormen, aanvankelijk wat moeilijk om het publiek echt mee te krijgen. Door voorgaande hoogtepunten was het publiek zelfs lichtjes uitgedund. Maar niet getreurd, Tim V. en zijn kornuiten hebben ondertussen al andere waters doorzwommen, en weten perfect hoe een toch wat moeilijker in te nemen publiek te bekoren. Tim straalt bovendien enorm veel punk attitude en charisma uit. Dat de man daarbij soms gebruik maakt van al dan niet clichématige kwinkslagen? het stoort allerminst. Sham 69 legt de lat na een trage start gewoon wat hoger, de registers worden ook instrumentaal compleet open getrokken. Waaruit blijkt dat de oude rotten in het vak nog best een potje kunnen rocken. Maar het is dus vooral de imposante verschijning van Tim V. die je bovendien voortdurend een spiegel voorhoudt, het publiek opjut en de hoge dosis humor tentoon spreidt, wat ervoor zorgt dat uiteindelijk toch enkele stevige moshpits ontstaan.

Afsluiten doet de band uiteraard met de ultieme klepper 'If the kids are united'. Uit volle borst meegebruld van vooraan tot achteraan de zaal, alsof het weer 1975 is. Maar ook hits als 'Angels With Dirty Faces”en “Borstal Breakout” konden op heel wat bijval rekenen.

Besluit: Sham 69 zorgt, na een wat traag op gang komende start, voor de ultieme kers op de taart op deze heel geslaagde punk avond. Ook al schiet er eigenlijk niet zoveel meer over van de originele Sham 69. De songs worden nog steeds met even veel vuurkracht en spelplezier gebracht als in de beginjaren. Maar eerlijk gezegd ons volledig omver blazen? Dat deden de jonge voorgangers echter net iets meer. Is onze eindconclusie.

Verslag uit de pen van Erik Van Damme