Wacken Open Air Metal Battle - 1/3 finale - 10/02/2018 - Titans Club, Lens, BE

Voor de eerste 1/3 finale zakken we af naar het verre Lens, in het hartje van de Borinage. Als we de Titans club (http://www.titansclub.eu/) binnenkomen is het echter al Vlaams dat de klok slaagt. Door het forfait omwille van ziekte van de enige Waalse deelnemer, Masters of Rebellions, staan er vanavond enkel Vlaamse groepen op het programma. Het enige Frans dat we spreken is om drankjes te bestellen ...

Fat Bastard

De huisband van Frietrock (https://www.facebook.com/frietrock) die dit jaar ook belangeloos hun opwachting maken op Devil's Rock For An Angel (https://www.facebook.com/DevilsrockforanAngel) mag de spits afbijten. De "goesting" spat er af, ze zijn duidelijk naar hier gekomen om een feestje te bouwen en laten de openingsplaats niet aan hun hart komen. Met bas en drum als hecht duo en echte baslijnen ipv de huidige trend om de bassist meer als een laaggestemde rythm gitaar te gebruiken is dit old school rock (rawk zoals ze zelf schrijven) op z'n best, met aanstekelijke deuntjes die in je hoofd blijven steken.

Frontman Jorn gaat de zaal in om de sfeer nog wat extra aan te zwengelen. Terwijl het zaaltje stilaan vol begint te lopen zien we de hoofden ritmisch mee gaan.

Het verdict volgt straks wel, voorlopig is het nog koffiedik kijken.

 

Abacination

Stijlswitch. Van de old school gaan we naar een duisterdere, zwaarder metal variant met de death van Abacination. Het tempo ligt hoog, de nekken van de gitaren zo mogelijk nog hoger. Het lijkt wel of ze gerepeteerd hebben om toch maar op het kleine podium te passen. Ondanks wat weinig interactie tussen de bandleden onderling moeten we toegeven dat de groep een sterke prestatie neerzet, met mooie tempowisselingen om het allemaal verteerbaar te houden. Een overduidelijk verdiende plaats in deze 1/3 finale.

Voor het jongere publiek is dit duidelijk ook toegankelijker. Maar is vernieuwen soms ook niet terug grijpen naar vroeger?

 

Cathubodua

Met opnieuw een stijlswitch krijgen we de eerste (en enige) vrouwenstem van de avond. Met de epic symphonic metal van Cathubodua wordt getoond dat alle subgenres in België beheerst worden en dat ze ook welkom zijn op de Metal Battle.

Met een knal (van confetti) wordt de set in gang gezet op een podium dat duidelijk te klein is voor deze, net als de voorgangers, Limburgse groep. Met haar zuivere sopraan en flair voor drama is Sara de ideale frontvrouw voor dit zestal en de duidelijk aanwezige viool van Katrien is zeker een toegevoegde waarde. Dit kan jammer genoeg niet gezegd worden van de bijna afwezige baslijnen. Het overgrote deel van Peter's partij bestaat uit laaggestemde rythm gitaar. Een gemiste kans.

Naarmate het optreden vordert zien we dat Sara het publiek goed bespeelt, en als er dan nog een stukje growling bij komt, dat bovendien goed klinkt en op dat moment ook effectief werkt is een vergelijking met pakweg Floor Jansen niet echt uit de lucht gegrepen. Als ze echter het publiek intrekt om de Hydra op de banner af te slachten is de camp niet ver weg. Mogelijk werkt dit beter op een groter podium ...

 

Innervate

RAW, luid ... en dan rust ... voor heel even ...

Innervate krijgt hier duidelijk niet de opkomst die ze verdienen. Om de één of andere reden lijkt de zaal al terug aan het leeglopen zijn. Energie zit zeer goed en tempowisselingen volgen elkaar mooi op. Is dit vernieuwend? Neen, maar het is wel degelijke melodic death die vakkundig uitgevoerd wordt. Voor een passend sfeertje zorgt ook het (overdadige) gebruik van de rookmachine, maar desondanks lijkt het publiek niet echt overstag te gaan.

Ondanks mooie elementen uit verschillende subgenres en sterke solo-partijen blijven we toch een beetje op onze honger zitten. Hier zit nog groeipotentiëel in. Het voorlaatste nummer "Eternal" is het sterkste van de set, met een zéér goed einde. Misschien als afsluiter in het vervolg?

 

Signs of Algorithm

The final stretch ... Wat gaat dit jong geweld ons brengen?

Ze hadden in ieder geval zeker niet misstaan op de EMP Persistence Tour een paar weken geleden in Torhout. Hardcore van de bovenste plank, met een energieke show en performance. De vraag rijst wel of de stem dit volhoudt als er dagelijk een show van ± een uurtje moet gegeven worden. (nvdr: te oordelen aan het stemgeluid na de show is de techniek zeker in orde en moeten we ons dus geen zorgen maken).

Tijdens deze set worden wel de gebreken van het kleine zaaltje duidelijk. Afhankelijk van waar je staat heb je zo goed als geen bas, en ook de gitaren komen niet echt uit de verf. Tegenover vorig jaar in Roeselare zien we duidelijke vooruitgang maar we geven toch de voorkeur aan een set met minder stops die de flow wat breken. Hier zit dus zeker nog een groeimogelijkheid in.

 

De uitslag

Wie mag er mee naar Zingem voor de finale op zaterdag 26 mei 2018 en wie moet nog een jaartje wachten op een nieuwe kans?

De publieksjury stuurt Innervate, terwijl de vakjury Signs of Algorithm tipt. In beide categorieën is de kloof met de tweede groep echter met moeite een greppeltje, wat een bewijs is van het toch wel hoge niveau dat hier gebracht werd.

Op naar Hasselt, waar op 24 februari 2018 de tweede 1/3 finale doorgaat in café De Witte Non (https://www.facebook.com/cafedewittenon). Daar zullen volgende groepen aantreden: