Wizzfest was doorheen de jaren uitgegroeid tot een begrip binnen de 'underground' metal. De waardering voor Wizz als organisator, muzikant en entertainer was in ons land, maar ook ver daarbuiten heel groot. En dat was volledige de verdienste van die ene man: Phillipe 'Wizz' Beauprez. Wizz was steeds de vriendelijkheid zelf, beschikte over een hoge dosis charisma en had een uitermate indrukwekkende uitstraling, waardoor hij door iedereen enorm werd gewaardeerd en op handen werd gedragen. Helaas, de immer sympathieke rots in de branding verloor de strijd tegen kanker op 28 december 2016 en liet een immense leegte achter in vele harten. Enkele heel dichte vrienden van Wizz vatten het plan op om een eerbetoon te organiseren in de zaal waar ooit Wizzfest is doorgegaan. Met op de affiche tien artiesten die al dan niet in grote mate verbonden waren met Wizz of het festival. Het zorgde voor een nagenoeg uitverkochte editie. We vernamen dat er wellicht nog zullen volgen. Het meest opvallend? Meestal stond er meer volk buiten de zaal dan in de zaal. Dat had niets te maken met de minder goede kwaliteit van de optredende bands. Eerder met het feit dat zowat iedereen was gekomen met die ene bedoeling. Wizz het eerbetoon geven, dat hij dubbel en dik verdient. Ons verslag:
Warckon: Een unieke parel tussen de overvloed aan Thrash metal bands.
Hoe puur kan Thrash metal zijn? Kun je binnen dat genre nog uniek of vernieuwend voor de dag komen? Het lijkt ons een onmogelijke opdracht. En toch ussen het overaanbod ontdek met de regelmaat van de klok soms die ene unieke parel die de perfectie benaderd tot overstijgt. Warckon is een thrash metal band uit Geraardsbergen die de invloeden van die typische ''80's Bay Area scene'' zoals Metallica, Megadeth, Testament en Slayer niet onder stoel of banken steelt. Deze vrij jonge band - ontstaan in 2009 - slaat ons dan ook met verstomming. Vanaf die eerste indrukwekkende gitaar riff, die prompt enkele adrenalinestoot door ons lijf jaagt, weten we al welk vlees we in de kuip krijgen. Meermaals lijkt het wel alsof één van die bands uit die voornoemde scene op het podium staan, in hun jonge jaren. Hoewel het buiten reeds gezellig warm is, laat Warckon de temperatuur in de zaal reeds vroeg in de namiddag naar een kookpunt stijgen. Warckon legt die lat dan ook torenhoog, en schiet de ene vuurpijl na de andere op het publiek af. Waardoor je prompt overslag gaat. Kortom. Warckon brengt de soort thrash metal dat het genre de injectie geeft, die de muziekstijl heel goed kan gebruiken. Waardoor Warckon helemaal terecht kan gezien worden als een unieke parel, tussen de overvloed aan Thrash metal bands die we over ons heen krijgen.
Eternal Breath: de goed geoliede machine, die bovendien weer spontaniteit en spelplezier uitstraalt is terug.
Ervaren rotten in het vak, dat zijn Eternal Breath zeker en vast. De band timmert sinds medio 1996 aan de weg. Eternal Breath heeft ondertussen al heel wat water doorzwommen, enkele personeelswissels ondergaan. En veel moeilijke momenten overwonnen. Sinds enkele jaren lijkt een solide band te zijn ontstaan, waarbij iedereen in dezelfde richting kijkt. Dat bleek al bij hun recente schijf The Joker. Maar ook toen we ze vorig jaar zagen aantreden op Devils Rock For An Angel. Viel ons de goed geoliede machine op, die bovendien weer spontaniteit en spelplezier uitstraalt. Iets wat de voorgaande jaren wat hadden gemist. Tijdens dit eerbetoon voor Wizz, zet de band deze stelling nog wat meer in de verf. Niet alleen brengt Eternal Breath een strakke set naar voor, waar geen speld tussen te krijgen is. Bovendien spreekt de frontman zijn publiek voortdurend aan. Daarnaast zijn het vooral die betoverende riffs en drum partijen die Eternal Breath uit de boxen doet loeien, die ons over de streep trekken. Daarop stilstaan is dan ook onmogelijk. Dat dit echter spontaan en met enorm veel spelplezier gebeurt? Is de grootste meerwaarde binnen het geheel. En uiteraard hoort daar ook een kort persoonlijk eerbetoon aan Wizz bij, die bovendien van elke band wel een dankwoord, eerbetoon of song kreeg voorgeschoteld. Een song trouwens, waarop Wizz van hierboven steeds zal hebben zitten headbangen, tot een traan wegpinken. Zeker weten.
Ironborn: Strak, energiek en boordevol goesting om daken er compleet te laten afgaan.
Over strak en energiek spelen gesproken. Ironborn moest later op de dag/avond nog aantreden op het festival Rock Balegem. Maar wilde deze speciale gelegenheid niet aan zich laten voorbij gaan. De band legt de lat vanaf die eerste noot torenhoog, en speelt dan ook de pannen van het dak. De fans genieten met volle teugen. Ook wij kregen meerdere adrenalinestoten. Mede dankzij de charismatische uitstraling van een heel spraakzame frontman. En top muzikanten in de gelederen die blijkbaar tovenaars zijn met riffs en drum salvo's. Naast enkele eigen songs kwam de band ook aandraven met o.a. een heel gesmaakte Saxon cover. Waaruit nog maar eens blijkt dat deze band op torenhoog niveau staat te soleren, en dat met eigenlijk enkel één EP onder de arm. Uiteraard heeft elk van de bandleden wel meerdere water doorzwommen, de ervaring speelt elk van hen ook uit. Maar Ironborn is vooral een sterk geoliede machine - waar hebben we dag nog gehoord - waarbij elk van de bandleden elkaar blindelings vinden. Waardoor een magie ontstaat, die ervoor zorgt dat het dak er compleet afgaat. Kortom. Door middel van een gestroomlijnde set boordevol songs die aan de ribben blijven kleven, zorgt Ironborn er van begin tot einde van die set voor dat iedereen van vooraan tot ver naar achter overslag gaat. Waaronder onszelf ook rekenen.
Thorium: Oude getrouwen in een nieuw jasje.
Dario Frodo, Kurk "Stripe" Lawless, Tom Tee, David Marcelis & Louis Van der Linden. 5 klasse muzikanten met een missie: Ons om de oren slaan met gitaargeweld, strakke bass lijnen, stevige drums en krachtige zang. Dit festival zag het allereerste optreden van Thorium en de aanwezigen zagen dat het goed was! De sound van dit vijftal is zweemt van de invloeden van de New Wave Of Brittish Heavy Metal en Duitse Power Metal maar toch slagen de mannen erin om er een eigen draai aan te geven en 1 ding is zeker: Hun album zal in mijn collectie komen!
Vice: Moest Machine Head ooit in pensioen gaan..
De vrij jonge band Vice wordt omschreven als 'thrash metal'. De band haalt zijn inspiratie bij bands als Machine Head, Meshuggah, Lamb of God en Dream Theater. Vorig jaar bracht Vice een heel knap debuut op de markt The first Chapter. Een plaat waarmee de band een goede indruk maakte in binnen en buitenland. Live is Vice echter een al even tot de verbeelding sprekende band, zo blijkt. De heren hebben wellicht goed geluisterd naar bijvoorbeeld Machine Head, we horen de muziek van die laatste meerdere keren terug in deze van Vice. Maar de band blijkt toch veel meer te zijn dan aan kopie daarvan. Deze heren soleren op zodanig hoog niveau, dat ze de muziek van Machine Head zelfs evenaren. Daarvoor moet je wel heel sterk in je schoenen staan. Kortom. Vice staat eigenlijk pas aan het begin van hun carrière, maar laat door deze heel energieke en strak spelende aanpak, nu reeds een enorme indruk op ons achter. Waardoor we ze in ieder geval een gouden toekomst voorspellen. Moest Machine Head ooit in pensioen gaan. Er is altijd Vice om deze rol met brio over te nemen. Is dan ook onze eindconclusie.
Evyltyde: de vreemde eend in de bijt.
Blijkbaar was Evyltyde was maar vaar 50% aanwezig, drumster Alice Bates was slechts een week bij de band al kon je dat absoluut niet horen en ook de bassist van dienst, Carl Dawkins was ingehuurde hulp omdat hun vaste bassist blijkbaar de U.K. niet mag verlaten, maar daar was bij Hannah Delany niets te merken en ook Danny Merton smeet zich volledig in de show en toch…. En toch kon de groep me niet overtuigen, dan maar een frietje steken.
Guilty As Charged: Iets te routineuze set om ons compleet te overtuigen.
Guilty As Charged heeft al in het voorprogramma van grote namen binnen de thrash metal scene gestaan. Echter blijkt dat ze voor die grote namen totaal niet moeten onderdoen, integendeel. Dat heeft de band ons op menig podia al meermaals bewezen. Guilty As Charged heeft onlangs een personeelswissel doorgemaakt, Jasper De Clercq volgt op bas Hannes De Caluwé op. En doet alvast met brio. De eerder melodieuze Thrash metal die Guilty As Charged voorschotelt, gaat er dan ook in als zoete broodjes. Guilty As Charged kreeg als één van de enige bands de zaal zelfs bijna helemaal vol. Echter werd deze keer eerder een routineklus afgewerkt. De bindteksten waren vrij beperkt, van enige spontaniteit was amper sprake. Op zich heel jammer. We hebben het ooit anders geweten. Puur muzikaal en vocaal bekeken, is er uiteraard ook nu weer geen speld tussen te krijgen. De band brengt het soort Melodieuze Thrash metal van eenzaam hoog niveau, zoveel is duidelijk. Misschien lagen onze verwachtingen, na die wervelstorm van de laatste keer dat ik ze live zag op Gésfakrock in Kuurne, iets te hoog. Maar de hoge dosis charisma en spontaniteit waardoor ik toen over de streep werd getrokken, was deze keer in mindere mate aanwezig. Ondanks de parels van instrumentale en vocale huzarenstukken. Die als vlijmscherpe messen door ons lijf sneden.
Diggeth: Strak in het pak, hoge spontaniteit en lekker aanstekelijke sound. Meer moet dat niet zijn!
De Nederlandse band Diggeth zorgt voor een extra feestelijke sfeer. De muziek die de heren brengen klinkt sowieso strak en gevarieerd. Diggeth haalt zijn invloeden uit muziekstijlen zoals blues, metal en Southern Rock. Maar daar houdt het niet mee op. Vooral zien we een band op het podium staan die spelplezier uitstraalt, enorm veel waardering heeft voor zijn fans. Diggeth is ook niet vies van links en rechts grappig uit de hoek te komen. De band bestaat echter ook uit klasse muzikanten, die verdovende riffs afschieten tot je compleet murw bent geslagen. Zonder meer ontpopt de Nederlandse band zich ,door deze gezapige en heel natuurlijk aanvoelende aanpak, tot een lieveling van het publiek. De charismatische en heel spraakzame frontman heeft dan ook de minste moeite om iedereen uit zijn hand te doen eten. Kortom. Bij Diggeth moet je het vooral niet te ver gaan zoeken, het is net die gezapige en strakke aanpak gecombineerd met aanstekelijke spontaniteit. Dat ook ons over de streep trok bij dit aantreden van de Nederlanders.
Babylon Fire: De nieuwe bladzijde omdraaien.
Ook bij co-headliner Babylon Fire bleek meer publiek buiten te staan genieten van de avond, een soort terras sfeer creërende in nabijheid van vrienden en kennissen. Met bij voorkeur een frisse pint in de hand. Niets mis mee uiteraard. Babylon Fire heeft de laatste jaren woelige tijden doorgemaakt. Na hun succesvolle debuut Dark Horizons leek de band klaar om de wereld te veroveren. Met pure heavy metal gelinkt naar bijvoorbeeld Iron Maiden, zat die kans er dik in. De band trad twee keer aan op Wizzfest. Maar hield er na het vertrek van zanger Mark D. even mee op. Met nieuwe zanger Daniel Buxton in de rangen werd vorig jaar een gloednieuwe EP op de markt gebracht, die overal goed werd ontvangen. Ook op het podium staat een solide band, waarvan elk van de bandleden blijkbaar weer dezelfde richting uitkijken. Dit aantreden van Babylon Fire was wellicht niet compleet overdonderend. Echter door de strakke tot heel gestroomlijnde aanpak. Die lekker aan de ribben klevende riffs en de enorm spraakzame charismatische frontman Buxton. Kunnen we stellen dat de band een nieuwe bladzijde heeft omgedraaid, en klaar is om de wereld wederom te veroveren.
Vicious Nature: De ultieme kaars op de taart, om dit mooie eerbetoon in schoonheid af te sluiten.
Voor het aantreden van headliner nam Karolien , echtgenote van Wizz, enorm aangedaan door zoveel liefde naar haar overleden echtgenoot toe. Het woord. Ook wij pinkten een traan weg, en kregen een krop in de keel. Want om eerlijk te zijn. Een icoon het eerbetoon bezorgen, dat hij meer dan verdient. Ondanks de heel sterke line-up daar draaide het allemaal om op deze dag. Wizz zou heel blij zijn geweest met zoveel liefde en waardering dat hij mocht ontvangen, daar zijn we zeker van. En laat dit een troost zijn voor Karolien, in de moeilijke en donkere dagen van haar leven.
Ook Vicious Nature eerde Wizz meermaals tijdens zijn optreden. De band heeft ook ooit op het festival gestaan, namelijk in 2015 & 2016. Hoewel de band pas in 2012 is ontstaan, bestaat Vicious Nature uit muzikanten die reeds sinds de jaren '80 op de bühne staan. Die hoge dosis ervaring zorgt ervoor dat we een instrumentaal en vocaal concert voorgeschoteld krijgen, waar wederom geen speld valt tussen te krijgen. Meerdere riffs klieven als botte bijlen doorheen je hersenpan. En drumsalvo's worden tot het hoogtepunt gedreven. Dit allemaal onder het alles ziende oog van Wizz, die wellicht even hard zat te headbangen als wij. Frontman Andy Pyke straalt bovendien een zodanig hoge dosis charisma uit, dat dit niemand onberoerd laat. De ene adrenalinestoot is nog maar verwerkt, of daar bezorgt vicious Nature u al een volgend kippenvelmoment. Om maar te zeggen, ondanks die jarenlange ervaring. Levert deze band totaal geen routineklus af. Integendeel zelfs! Afsluiten deed Vicious Nature met een Marshall Law Medley bestaande uit Leviathan en Under The Hammer gevolgd door de black Sabbath cover Symptom Of The Universe! Dit optreden was de ultieme kers op de taart, om dit mooie eerbetoon in schoonheid af te sluiten. Om iedereen, na een lange dag, met een brede glimlach naar huis te sturen.
Met dank aan Erik Van Damme voor het gros van dit review.