Alcatraz maakt headliner voor zaterdag bekend: Limp Bizkit!

Nu metal is helemaal terug van weggeweest. Vorig jaar nog palmde Korn de Alcatraz-weide in tijdens de eerste uitverkochte dag in de toen reeds tienjarige geschiedenis van het festival. Een onvergetelijke dag voor 10.000 bezoekers, met een regelrechte climax in de vorm van een uitstekend optreden van Jonathan Davis en co.

Nog een nu metal-dinosaurus die weigert te aanvaarden dat het genre, na een korte hype rond de millenniumwisseling, al lang dood en begraven is, is Limp Bizkit. En geef hem eens ongelijk. Kijk maar naar het (herwonnen) succes van bands als Slipknot, System Of A Down of Papa Roach, maar ook de invloed die het genre recentelijk heeft (gehad) op coming bands als Bring Me The Horizon, While She Sleeps of Bury Tomorrow.

Nu metal heeft komaf gemaakt met het hokjesdenken binnen metalkringen. De wat oudere metalhead is mee geëvolueerd, gaat nu samen met zoon of dochter naar het jonge geweld kijken, en loopt zelf met de borst vooruit wanneer de kids een band van pa of ma leuk vinden. Je ziet de jeugd dan ook meer en meer opduiken op concerten van pakweg AC/DC, Guns N’ Roses, Judas Priest, Metallica, Iron Maiden of Slayer. Het gevolg is dat anno 2018 niemand meer opkijkt van een fusie van rock/metal en rap.

Daarvoor is de potpourri van overlappende genres te uitgebreid geworden. Het zal Limp Bizkit sowieso allemaal worst wezen. De groep rond zanger Fred Durst maakte in 1999 wereldwijd furore met hun tweede album 'Significant Other' en hits als ‘Nookie’, en heeft sindsdien al meer dan 50 miljoen (!!) albums verkocht. Dat de band nog steeds hot is, merk je op Spotify, waar ze steevast goed blijven scoren.

Ook live doet de band haar stinkende best. De afgelopen jaren snoerde Limp Bizkit sceptici vakkundig de mond door te overtuigen met energieke sets. De groep bestaande uit drummer John Otto, bassist Sam Rivers, DJ Lethal, de excentrieke meestergitarist Wes Borland en de controversiële frontman Fred Durst serveert al sinds de jaren 90 een explosieve molotovcocktail van groovende riffs en knetterende raps die garant staat voor vuurwerk.

Geloof ons, het zal opmerkelijke taferelen opleveren wanneer hits als ‘My Way’, ‘Rollin’’, ‘My Generation’, ‘Nookie’, ‘Break Stuff’, ‘Take A Look Around’, de George Michael-cover ‘Faith’ en ‘Behind Blue Eyes’ (origineel van The Who natuurlijk) over het Alcatraz-terrein heen knallen. If only we could fly!