Wateroverlast op de parkings waardoor deze gesloten waren, nog regen voorspeld, deze editie van Graspop Metal Meeting ging niet onder een gunstig gesternte van start.
We laten dat echter allemaal niet aan ons hart komen en zijn van bij het openen van het terrein al op post, nadat we de wagen op een paar km afstand geparkeerd hebben en de resterende afstand met de fiets afgewerkt hebben. Voor het eerst in jaren hebben we geen perspas gekregen, maar op het laatste nippertje zijn we toch nog aan een regulier combi-ticket geraakt. Voorzien op alle weer en gewapend met een goede point & shoot camera maken we er het beste van.
Deze eerste dag hadden we op voorhand 9 bands aangeduid, en die hebben we ook gezien, met bruto 869 foto's als resultaat, waarvan er uiteindelijk na sorteren en bewerken 164 overblijven.
Gehuld in leer en dierenvellen komt deze 8-koppige Zweedse band een beetje over als de reïncarnatie van old-school Manowar. De parallel stopt niet bij het visuele, ook deze band claimt "true metal". Daar blijft het voor ons echter bij: het is allemaal niet slecht, maar weinig origineel en er zit niet echt veel pit in. De Marquee is zo vroeg op de dag ook nog niet echt op dreef ...
Gezien de solide live reputatie van de band gaan we er van uit dat we hen op een mindere dag gezien hebben en noteren we hen voor een herkansing bij een volgende passage.
Van de Marquee trekken we naar de North Stage, voor het Duitse Dominum. Hun doordachte podium outfits en theatrale horror-act wordt muzikaal sterk ondersteund met eigen nummers en een paar goed gekozen covers. De zanger ontpopt zich bovendien tot een getalenteerde volksmenner en laat het toch al redelijk talrijke publiek de gekste kapriolen uithalen.
Na hun passage eerder dit jaar in Trix bevestigt deze band ook op het grote podium van Graspop!
Amaranthe
We blijven op de North Stage voor wat achteraf bekeken het hoogtepunt van deze eerste dag is.
Na hun passage eerder dit jaar in de Ancienne Belgique in Brussel waren we al overtuigd dat dit de beste Amaranthe ooit is. Het nieuwe album The Catalyst is zéér sterk, en de stem van Elize Ryd lijkt aan diepgang gewonnen te hebben. De verwachtingen voor deze 4de passage op Graspop (eerder al in 2013, 2016 en 2018) waren dus hoog gespannen en werden volledig ingelost.
Met een set die evenwichtig uit alle releases (behalve Helix uit 2018) put en de drie stemmen in grote vorm had deze band gerust hoger op de affiche mogen staan in plaats van al om 14:50u te moeten aantreden ...
Asinhell
We verhuizen terug naar de Marquee, maar we blijven in Scandinavië, Denemarken meer bepaald. Behalve Lars Ulrich en Volbeat leggen we over het algemeen geen metal-link met dit land, en ook nu is de laatste band niet veraf. Asinhell is namelijk het death metal project van zanger en gitarist Michael Poulsen, die hier (gelukkig :-p ) enkel de gitaar vorr zijn rekening neemt.
Wat we te horen krijgen is een verschroeiende set old-school death, waarbij de 50 minuten durende set voorbij lijkt te vliegen. Hier willen we meer van zien!
Ne Obliviscaris
We trekken voor het eerst naar de Metal Dome dit weekend, en ineens ook naar het andere eind van de wereld, want deze band heeft zijn oorsprong in Australië. Hun potige, haast extreme vorm van progresive metal en de wisselwerking tussen de clean en harsh vocals laten geen spaander heel van de tent.
Dit smaakt naar nog!
††† (CROSSES)
Met deze Amerikaans duo, bestaand uit Deftones zanger Chino Moreno en Far gitarist Shaun Lopez kleuren we in de Marquee een beetje buiten de lijntjes: echt metal kan je dit niet noemen, maar toch is het hier wel op z'n plaats. Onder hun tweetjes, en met niets meer dan keyboards, gitaar en stem weten ze, onder begeleiding van uitgekiende belichting serieus wat sfeer te brengen.
All Them Witches
Terug naar de Metal Dome, voor een andere Amerikaanse band. Waar in vorige optredens die ik van de band ken de psychedelica een duidelijke rode draad vromde werden we deze keer eerder getrakteerd op traditionelere stoner rock, die jammer genoeg niet zo uitzonderlijk klonk.
Helaas ...
Polyphia
We sluiten de dag af in de Marquee met nog een stukje van deze Amerikaanse wonderkinderen van de instrumentale progressieve metal. Waar de aandacht steevast naar Tim Henson gaat mogen we zeker de virtuositeit van de overige bandleden niet onderschatten.
Jammer genoeg lijkt het er vandaag niet echt uit te komen, in tegenstelling tot hun passage in Trix in 2020 toen ik hen ontdekte en compleet van m'n sokken geblazen werd.
